Histroria bulimii

Chociaż bulimia jako choroba, jaką znamy dzisiaj, została odkryta stosunkowo niedawno, jej objawy wskazują na dolegliwości z długą historią. Rytualne wymiotowanie praktykowano już kilka tysięcy lat temu w plemionach indiańskich z południowych regionów Stanów Zjednoczonych. To tam mężczyźni wypijali napój o nazwie „black drink”, czyli mocny napar z roślin Ilex vomitoria (potocznie nazywanyYaupon), zawierający wiele kofeiny i wywołujący silne wymioty. Plemiona wierzyły, że napój ten oczyszcza nie tylko ciało, ale i duszę. Prowokowanie wymiotów miało swoją tradycję również w starożytnym Rzymie, gdzie w wielu domach pojawiały się tzw. vomitoria, czyli specjalne pomieszczenia przeznaczone do wymiotowania. Rzymianie uwielbiali ucztować i kosztować wielu obfitych posiłków. Prowokowanie wymiotów, było niczym innym, jak zwalnianiem miejsca na kolejne dania. W średniowieczu prowokowanie wymiotów i biegunek były metodą leczenia wielu schorzeń. Podobnie w starożytnym Egipcie oczyszczano w ten sposób ciało.

Podczas gdy o anoreksji po raz pierwszy napisano w XVII wieku, bulimię znał już rzymski lekarz greckiego polecenia, Claudius Galenus (Galen) żyjący w II wieku n. e. To on jako pierwszy opisał chorobę jako „wilczy głód” i nazwał ją „bulimis” co w dosłownym tłumaczeniu znaczy „byczy głód”. Galen za przyczynę tej choroby uznał niewłaściwie sygnały wysyłane do mózgu przez kwas żołądkowy. Przez koleje wieki objawy bulimii opisywano jako towarzyszące malarii, anoreksji i cukrzycy. Pod koniec lat siedemdziesiątych minionego wieku, londyński psychiatra Gerald Russell opisał bulimię jako chorobę polegającą na okresowych napadach żarłoczności i braku kontroli nad ilością przyjmowanego pokarmu. Osobną jednostką chorobową, nazwało bulimię dopiero Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne.