Diagnostyka bulimi
Pod warunkiem, że pacjent nie zataja dolegliwości przed lekarzem, zdiagnozowanie bulimii nie jest trudne. Rozpoznanie choroby ułatwiają opracowane kryteria diagnostyczne. W Stanach Zjednoczonych używa się klasyfikacji DSM-IV wypracowanej przez Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, natomiast w większości pozostałych krajów, w tym także w Polsce, międzynarodowej klasyfikacji World Health Organization ICD-10. By zdiagnozować bulimię muszą wystąpić wszystkie kryteria diagnostyczne przyporządkowane do jednej z używanych kategoryzacji.
ICD-10
- Przynajmniej 2 razy w tygodniu przez okres 3 miesięcy – napady przejadania się, podczas których spożywana jest znaczna ilość pokarmu w krótkim czasie.
- Utrzymujące się zaabsorbowanie jedzeniem i poczucie pragnienia lub nawet przymusu jedzenia.
- Zapobieganie przybieraniu na wadze poprzez przynajmniej jedno zachowanie kompensacyjne: prowokowanie wymiotów, biegunki, głodówki, zażywanie leków obniżających łaknienie, zażywanie leków moczopędnych, preparatów tarczycy; u osób chorujących na cukrzycę – unikanie zażywania insuliny.
- Obsesyjny strach przed przytyciem, ocenianie siebie jako osoby otyłej.
DSM-IV-TR
- Powracające epizody objadania się, podczas których w określonym czasie zjadana jest taka ilość jedzenia, która zdecydowanie przewyższa to, co w tym samym czasie mogłaby zjeść większość z nas oraz brak kontroli nad jedzeniem, niemożność zapanowania nad ilością przyjmowanego pokarmu.
- Zachowania kompensacyjne takie jak prowokowanie wymiotów i biegunek, zażywanie leków moczopędnych, także wlewów przeczyszczających, głodówki, intensywne wykonywanie ćwiczeń fizycznych.
- Uzależnianie samooceny od wagi i kształtu sylwetki.